Sommige auteurs weten een titel aan hun boek mee te geven die direct de aandacht trekt. Vorig jaar verscheen er een boek van de Amerikaanse auteur en spreker Phylicia Masonheimer. Ze gaf het boek de titel die hier boven staat. De ondertitel luidt als volgt: 'Finding Soul-deep Strenght in a Skin-deep World’.
Masonheimer is opgegroeid in een evangelisch milieu en rekent zich daar nog steeds toe. Maar ze keert zich tegen een trend die ze meer en meer ziet: het christelijk geloof als middel voor zelfacceptatie. Daarmee komt het geloof in de buurt van een therapeutisch zelfhulpprogramma.
‘Are you ready to be encouraged, ladies?’, zo citeert ze de openingszin van een spreker op een vrouwenconferentie. En dan volgen zinnen als ‘you are so beautiful’ en ‘you are so worthy of love’. Op zich is er niks mis met die gedachten, maar in de ogen van Masonheimer blijft het te vaak daarbij. Zelfbevestiging zonder uitdaging, een theologie die ons vooral bij onszelf brengt, niet bij God en ook niet bij de weg van de navolging. Ze spreekt over een ‘pink fluff’ theologie van uit hun verband gerukte bijbelteksten en complimentjes die ons niet uitdagen.
